۰۱۶-ما گـر چـه بـسـتـه ایم لب از گـفـتـگوی دوسـت

السلام علیک یا صاحب الزمان

ما گـر چـه بـسـتـه ایم لب از گـفـتـگوی دوسـت

آیــیــنـــه دار راز نــهــان اســـت روی دوســـت

از بـــوی پـــیــرهــن گــذرد آســتـــیــن فــشــان

در مـغـز هـر کـه ریـشـه دوانـیـد بــوی دوســت

مــحــو کــدام آیـیـنـه ســیـمــا شــود کــســی؟

آیینـه خـانه ای اسـت دو عـالـم ز روی دوسـت

رهبر چه حاجت است، که هر خار دشت عشق

برداشته است دست اشارت به سوی دوست

در پـــرده ســـوخـــت شــهــپـــر مــرغ نــگــاه را

آه آن زمـان کـه پــرده بــرافـتــد ز روی دوســت

درد طــلـب کـجــاســت، کـه هـر ذره خــاک مـن

چـون مـور پــر بــرآورد از جـسـتــجـوی دوسـت

هـر چــنـد دوســت را سـر مـا نـیـســت از غـرور

مــا هــم ز انــفـــعـــال نــداریــم روی دوســـت

اوراق دل ز مـــنـــت شــــیـــرازه فـــارغ اســــت

تـا کوچـه گرد زلف حـواس اسـت بـوی دوسـت

از ســیـل فــتــنــه زیـر و زبــر گــر شــود جــهـان

صـائب بــرون نـمـی رود از خـاک کـوی دوسـت

(صائب تبریزی)